پاراگراف

فرض کنیم که حیات سیاسی خودمان را، به تعبیری آبروی خودمان را در گروی دستیابی به امری تعریف کرده‌ایم، حال این امر با قلدری شخصی به خطر افتاده است، چه می‌کنیم؟ یا شخص خاطی را از میدان خارج می‌کنیم یا با او می‌سازیم، کار دیگری می‌توان کرد؟ البته که می‌توان کرد، نادیده گرفتن وی هم می‌تواند یکی از گزینه‌ها باشد اما اگر این امر، هویت ما باشد هم می‌توانیم کار دیگری انجام دهیم؟ این حکایت آقای روحانی است. برجام هویت ایشان است و گذشتن از آن سخت.

آقای روحانی برای حفظ برجام دو مسیر در پیش رو دارد، ۱. توافق با ترامپ ۲. امید به رای آوردن یک شخصیت دموکرات در انتخابات ۲۰۲۰ آمریکا و بازگشت احتمالی آمریکا به برجام

اما گویا دو مسیر آقای روحانی به یک مسیر تبدیل شده است. آقای ظریف (بخوانید آقای روحانی) چندی پیش گفتند که به احتمال بیش از ۵۰ درصد، ترامپ در انتخابات ۲۰۲۰ پیروز خواهد شد و ظاهرا تحلیل‌های هم وجود دارد مبنی بر اینکه در حال حاضر می‌توان از ترامپ به خاطر انتخابات ۲۰۲۰ امتیازگیری کرد، موقعیتی که بعد از انتخابات ۲۰۲۰ از دست خواهد رفت. لذا آقای روحانی یا باید بنشیند و دوره ریاست جمهوری خود را با شکست تفکرات سیاسیش به اتمام برساند و به یک شخصیت سیاسی سوخته تبدیل شود یا دست به قمار بزند و حیات سیاسی خود را به دست ترامپ بسپارد، اینگونه دستکم این شانس را دارد که از عرصه سیاسی ایران حذف نشود. البته راه دیگر نگاه به داخل است که می‌تواند ایشان را جزء رئیس جمهورهای محبوب ایران کند اما به نظر می‌رسد که سن ایشان اجازه تغییر نمی‌دهد، بعد از عمری تغییر رویکرد؟ مگر راحت است؟ مسیر طی شده هویت ایشان است.

حسن روحانی (۴ شهریور ۱۳۹۸): "اگر من بدانم در جلسه‌ای با کسی ملاقات کنم، مشکل کشورم حل می‌شود، دریغ نخواهم کرد زیرا اصل منافع ملی کشور است"/ پایگاه اطلاع رسانی ریاست جمهوری

محمد جواد ظریف در مصاحبه با «جان میکلتویت» سردبیر وبگاه «بلومبرگ»: بخت بیش از 50 درصدی وجود دارد که او (ترامپ) در رأس امور (ریاست‌جمهوری آمریکا) باقی بماند، به همین دلیل ما باید برای شش سال آینده با او مقابله کنیم./ فارس (منتشر شد در ۲۷ تیر ۱۳۹۸)