وابسته وابستس دیگه، حاتمی کیا و رضوی (تهیه کننده) نداره :)))
حاتمی کیا تو همین گفتوگو: فیلمساز ارگانی یعنی چه؟ یعنی فیلمسازی که به سفارش فیلم میسازد... من مایل نیستم نماینده کسانی باشم که بحق این عنوان را دارند؛ یعنی اشخاصی حرفهای همچون لژیونرهای مزدور که تشکیلات دولتی نظام آنها را دعوت به همکاری میکنند... این شکل فیلمساز داریم و البته مختص به سینمای ایران هم نیست. ولی آیا من در این گونه جا میگیرم؟ بارها گفتهام که هیچ فیلمنامهای را نساختم مگر آنکه جرقهاش در وجود خودم زده شده، خودم آتش گرفتم و تا ساختن آن عطشام نخوابیده است. تنها فیلمی که به من توصیه شد و من با شرط تحقیق به سمت آن رفتم، فیلم «خاکستر سبز» بود که از طرف وزیر ارشاد وقت پیشنهاد شد. مابقی فیلمنامههایم از فیلمهای کوتاه تا بلند همه آن چیزی است که خودم داوطلب بودم....
اتفاقا من برعکس میگم! گویا ملت بصورت اتوماتیک دوست دارن آدمها رو دسته بندی کنن ذیل این وری و اون وری
گویا انسان بی وری و کسی مثل حاتمی کیا که به این طرف و اون طرف سرسپردگی نداشته باشه براشون قابل فهم نیست...
حسن قاسمی
۲۱ اسفند ۹۶، ۱۹:۰۸
آهان، حرف، حرف درستیه و منطقی :) ... منتهی به نظرم اینکه چرا در این مورد، جامعه حالت اتوماتیک پیدا کرده، یک بحث مفصله و سنگین و پیچیده ی هستش... فیشنگار میتونه این گره رو باز کنه؟
البته نظر شخصیم اینه که سیاست یعنی تعامل مبتنی بر فکر با محیط، در واقع سبک و روش زندگی طرف... مثلا سیاست جمهوری اسلامی اینه که بر علیه اسرائیل فعالیت کنه. خب این یک حرکتیه که پشتش یک فکر خوابیده.
منتهی به نظرم حرکات مسئولین باعث شده که این تفکر ایجاد بشه که سیاست یعنی نیرنگ و حقه بازی و کلاهبرداری و در نهایت "سیاست پدر و مادر نداره"... برای همین به نظرم نمیشه زیاد از لفظ "سیاست" و حرف های که اشاره به احزاب و جناح ها داره استفاده کرد، در صورتی که همه ی ما سیاسی هستیم، یعنی همین که میگید که نمیخام حرف سیاسی بزنم، یعنی سیاست شما اینه که نمیخوان حرف سیاسی (در مورد مسائلی که برچسب سیاسی! خوردن) بزنید.
متن: "اگر دولت تا پایان سال "قانون انتشار علنی حقوق و مزایای مسوولین" را اجرا نکند، با استفاده از اختیارات #دیدهبان_شفافیتو_عدالت ، مردم را به #تجمع_قانونی و #اعتراض_خیابانی علیه دولت دعوت می کنیم. #ماده_۲۹_برنامه_ششم_توسعه"