فیلشاه و لاتاری و به وقت شام رو به ترتیب و در سه روز متفاوت تماشا کردم. هر سه عالی بودن منتهی به شخصه از لاتاری به خاطر بددهنی‌های که داشت، رضایت کمتری دارم، هرچند شاید در برابر مابقی فیلم‌های سینما، مودبانتر بوده باشه!
به وقت شام هم که دست مریزاد به جناب حاتمی کیا، به عنوان کسی که چندین سال پیگیر پیشروی‌های طرفین جنگ در سوریه و عراق بودم، میگم که بعضی از صحنه‌های فیلم، درکم رو از وضعیت محیطی سوریه کاملتر کرد. به خصوص سکانس‌های اولیه فیلم.
+ گنجینه دفاع مقدس که تقریبا دست نخوردس، حالا گنجینه دفاع از حرم هم اضافه شد، وای که اگه هالیوودی میداشتیم.
و اما فیلشاه، فیلشاه رو با خواهرزاده گرامی که هشت سالشه نگاه کردم. خیلی خیلی خوب بود. منتهی متاسفم از اینکه ظاهرا بعضی از بزرگترها طوری از دیدن انیمیشن‌ها دوری می‌کنند که انگار میخوان برنامه خاله شادونه رو نگاه کنند.
جدا از اینکه انیمیشن نگاه کردن، ربطی به سن و سال نداره، به نظرم در این شرایط که انیمیشن‌های خارجی بر بازار نمایشی کودکان، سیطره دارند و آسیب‌های این انیمیشن‌ها، دغدغه‌ی خیلی از خانواده‌هاست، باید رفت و با تماشای انیمیشن‌های ایرانی از این صنعت جوان حمایت کرد. حمایت که فقط خرید گوشی و تلویزیون و پارچه‌ی ایرانی نیست که!، اگه بازم نتونستیم با خودمون کنار بیایم که انیمیشن نگاه کنیم، حداقلش اینه که دست کوچیکترا رو بگیریم و ببریم سینما... اونم برای چه فیلمی، فیلشاه که به نظرم فیلم خیلی خوبی بود.
البته در مقوله محصولات فرهنگی، قائل به حمایت از محصولاتی هستم که ارزشمندند.