قلمروی مجازی

۱. فرض کنیم که پارکی وجود داره که حاکمیت هیچ کنترل و نظارتی بر اون نداره و مردم هم از این مسئله آگاه هستن، طبعا به مرور این پارک تبدیل می‌شه به یک مکان ناامن.

۲. فرض کنیم که پارکی وجود داره که حاکمیت کنترل و نظارت ناقصی بر اون داره و مردم هم از این مسئله آگاه هستن، طبعا به مرور این پارک تبدیل می‌شه به یک مکان ناهنجار که اهالی مکان ناامن رو هم در دل خودش جا داده.

به نظرم می‌رسه که آسیب پارک ناهنجار بیشتر از پارک ناامنه، چرا که پارک ناامن، شرایطی داره که باعث می‌شه افراد جامعه در برابرش گارد بگیرن، اما در مورد پارک ناهنجار، گارد جامعه مقداری بازه و حساسیت کمتری وجود داره. لذا جامعه در پارک ناهنجار، ارتباط بیشتری با افراد منطقه ناامن داره و در نتیجه آسیب بیشتری دریافت می‌کنه.

به نظرم می‌رسه که شبکه های اجتماعی غیربومی در حال حاضر همانند پارک ناهنجارن.

جدا از بحث پارک ناامن و پارک ناهنجار، به نظرم این حق حاکمیته که بتونه بر بسترهای عمومی نظارت کاملی داشته باشه و در صورتی که این حقش ادا نشه، اقدام به حذفشون کنه.

البته نمی‌دونم پشت سر تصمیم مسئولین واقعا چه خبره، آیا می‌خوان حواس‌ها رو پرت کنن یا جلوی اثرگذاری فعالیت‌های سیاسی مخالفان نظام و براندازها رو بگیرن اما چیزی که روشنه اینه که شبکه‌های اجتماعی ناهنجار برای ما آسیب‌های فرهنگی - تمدنی دارن و باید هوشمندانه با این فضا مقابله کرد و لذا فارغ از اینکه علت اصلی فیلتر شبکه‌های اجتماعی غیربومی چیه، با این فیلترینگا موافقم. البته کماکان و تا اطلاع ثانوی موافق رفع فیلتر شبکه اجتماعی توییترم.

همسایه مجازی:
اینستاگرام که فیلتر بشه میتونید عکساتونو به آدرس تهران-میدان آرژانتین- انتهای خیابان الوند- گروه کودک و نوجوان بفرستین تا با اسم خودتون پخش کنن

تک تیر!

امروز اول تیره و این یعنی شروع فصل تابستان، زمانی که دانشگاه‌ها و مدارس تعطیلند و به خاطر صاف بودن هوا، فرصت مناسبیه برای انجام دادن اردوهای جهادی.

به نظر می‌رسه که اردوهای جهادی رو می‌شه به دو شیوه اجرا کرد:

۱. اعزام چندین نفر از بچه‌های اردوهای جهادی به منطقه محروم و انجام کار عمرانی بدون مشارکت اهالی منطقه

۲. اعزام چند نفر به منطقه محروم به این هدف که فضای کارهای عمرانی رو برای اهالی آماده کنن و بذارن خود اهالی کار رو دست بگیرن. خلاصش اینکه بسترسازی کنن

این که در حال حاضر کدوم شیوه در حال اجرا هست رو نمی‌دونم، منتهی به نظر می‌رسه که انجام دادن روش دوم، بهتر از روش اوله. چرا که یکی از اهدافی که اردوهای جهادی می‌تونن داشته باشن، تقویت روحیه جهادی بین مردمه، در واقع، به نظر می‌رسه که جامعه بنا به دلایلی در برابر مسائل مربوط به اجتماع دچار انفعال شده و رفع مشکلات جامعه رو وظیفه مسئولین می‌دونه که به نظرم جو درستی نیست. حالا اگه اردوهای جهادی به نحوی برگزار بشه که اهالی منطقه رو هم درگیر خودش بکنه، باعث می‌شه که مردم مقداری از انفعال خارج بشن و نقش خودشون رو بیشتر حس کنن، مقوله‌ی که امکان داره در شیوه اولی، اتفاق نیفته. در واقع در روش اول که اهالی نقشی ندارن، یحتمل بازم از لاک انفعال خودشون بیرون نمیان و افراد فعال در اردو رو هم افراد مخلصی تصور می‌کنن که به صورت سازمانی فعالیت می‌کنن، در واقع در حال انجام وظیفه هستن، با این تفاوت که هدفشون کار درآمدی نیست.

آسیب دومی که به نظر می‌رسه در روش اول وجود داره، اینه که اهالی نسبت به کارهای عمرانی انجام شده، حس مالکیت ندارن و نسبت به خرابی‌های ساختمان، کاری انجام نمی‌دن و منتظر خواهند بود که سازندگان اصلی بناها، تعمیرات رو انجام بدن، طبعا این توقع نابجای محسوب می‌شه و از طرفی اگه سازمان‌های متولیِ گروه‌های جهادی بخوان به این مسئله هم رسیدگی کنن، کار خیلی گسترده می‌شه و احتمالا به مرور شاهد یک حجم کار تلنبار شده‌ی زیادی خواهیم بود که از گردن متولی‌ها آویزونه. (البته شاید الان هم دارن رسیدگی می‌کنن 😄)

اینکه رهبر انقلاب بحث "پیوست فرهنگی" رو برای کارها عنوان کردن، شامل این مورد هم می‌شه. اردوهای جهادی، می‌تونه هقت تیر باشه، به جای اینکه تک تیر باشه! تک تیر اقتصادی، تک تیر فرهنگی، تک تیر آموزشی و...

🌸 تک تیری‌های که امروز به دنیا اومدین، تولدتون مبارک

بن بستِ بزرگراه

الف)

به نظر میرسه که رسانه‌های امروزی آسیب‌های زیر رو دارن:

۱. یک سری از اطلاعات هست که نمی‌شه همه افراد جامعه بدونن، اما این به این معنی نیست که افرادی که خواستار کسب این اطلاعات هستن، نباید به این اطلاعات دسترسی داشته باشن، لذا عمومی بودن سطح اطلاع رسانی باعث شده که اطلاعات مورد نیاز قشری از جامعه، به دستش نرسه.

۲. مخاطب که طبعا براساس علایق و موقعیت خودش به دنبال اخبار خاصیه، در کنار اخبار مدنظرش، مابقی خبرهای که به دردش نمی‌خورن رو هم دریافت می‌کنه که این باعث تشویش روانیش می‌شه و از طرفی به مرور باعث می‌شه که خبرها دیگه اهمیت چندانی براش نداشته باشن.

۳. چون خبرگزاری‌ها محدودن و توسط افراد محدودی هم مدیریت می‌شن و عمومیت بالای دارن، نبض جامعه در دستشون قرار داره و اهم و مهم جامعه رو این افراد تعیین می‌کنن، افرادی که چه بسا شایستگی تعیین اهم و مهم جامعه خودشون رو نداشته باشن. این رو بذارید در کنار بازی خوردن‌های افرادی که در کف فضای رسانه دارن فعالیت می‌کنن، افرادی که چه بسا فکر می‌کنن که دارن کار درست رو انجم می‌دن!

۴. رسانه‌های امروزی به خاطر ابزارهای که وجود داره، اطلاعاتی از جامعه آماری خودشون بدست میارن که برای دیگران هم قابل مشاهده‌س!، این باعث وارد شدن رسانه در چرخه رقابت دیدن شدن میشه و آغازیه برای حرکت به سمت مسائل زرد و کم اهمیت و قبح شکنی‌ها.

ب)

۱. جامعه‌ی رو در نظر بگیرید که دارن آب طبیعی مصرف میکنن و مشکلی هم با این آب ندارن و ناگهان حاکمیت، آبی رو به دلایلی جایگزین آب طبیعی میکنه که ثمره این آب، از کار افتادن کلیه‌هاس، طبعا در این جامعه، به جز اون چند نفری که بعد از شکست مذاکره با دشمن، با نامه‌ی، بحث مذاکره رو مطرح می‌کنن، مابقی مردم به این در و اون در می‌زنن که آب طبیعی رو کماکان داشته باشن و در صورت شکست در این مسئله، در کنار اینکه به دنبال آب جایگزین می‌رن، به دنبال کاهش آسیب‌های آب فعلی هم هستن.

۲. جامعه‌ی رو در نظر بگیرید که از ابتدای حیاتش، آبی مصرف می‌کنه که به مرور کلیه‌ها رو از کار می‌ندازه. احتمالا در این جامعه، از کار افتادن کلیه همچون افتادن دندون شیری، امری طبیعی محسوب می‌شه.

حالا تقریبا به نظرم می‌رسه که در شرایط فعلی، جامعه ما در برابر آسیب‌های ساختار رسانه فعلی، همانند جامعه دوم داره عمل می‌کنه... البته نه تنها در حوزه رسانه، بلکه احتمالا در حوزه‌های دیگه هم همچین مسئله‌ی رو بشه احساس کرد... در یک چرخه معیوب داریم روز رو شب و شب رو روز می‌کنیم، بدون اینکه کار خاصی انجام بدیم!

- لطفا اگه به آسیب‌های بالا نقدی دارید و یا آسیب‌های دیگه‌ی هم به ذهنتون می‌رسه، مطرح کنید.